Wat ik heb geleerd door mezelf te leren hoe ik een Rubik’s Cube moet oplossen

De voornemens van ew Year waren nooit mijn ding – 365 dagen lang aan één doel vasthouden leek vanaf het begin altijd een gedoemde onderneming.
Maar vorig jaar besloot ik een experiment te proberen: ik zou mezelf elke maand een nieuwe mini-uitdaging geven. In januari heb ik gezworen om elke week drie nieuwe maaltijden thuis te koken (een grote bestelling voor een man wiens telefoon zowat elke app voor het bezorgen van eten bevat). In februari beloofde ik me vier dagen per week in het zweet te werken.
Het ging prima, maar tegen de herfst wilde ik iets proberen dat ik nooit had gedaan. Ik worstelde om te bedenken wat dat zou kunnen zijn – en op een dag zag ik een video over hoe de Rubik’s Cube op te lossen op WIRED, waar ik werk. Veel andere mensen hebben het ontdekt, dus waarom zou ik het niet doen? Bovendien zou ik eindigen met een coole feesttruc om op te starten.

Dus ik heb het geprobeerd.
En toen stopte ik.
Het blijkt dat het moeilijk is om een ​​Rubiks kubus op te lossen. De eerste paar zetten zijn eenvoudig, misschien zelfs intuïtief. Maar dan komt er een heleboel “Wat op aarde ?!”
Afbeelding voor post
Krediet: Screenshot van WIRED op YouTube.
Zie je die letters hierboven? Elk is een zet met de kubus. Dit is slechts een van een reeks algoritmen die u moet onthouden. Oh, en deze patronen zijn afhankelijk van een groot aantal scenario’s om te beslissen welk algoritme moet worden gebruikt en welke variatie van dat algoritme.
Als dat je hersens in de war brengt, welkom, we zijn op dezelfde plek. Ik wierp een blik op de verzameling algoritmen en dacht: ja, oké. Niet voor mij! Ik besloot dat de uitdaging het beste kon worden overgelaten aan ‘wiskundigen’ of mensen met bovenmenselijke herinneringen. Ik zou dit nooit kunnen uitzoeken, en daar moest ik gewoon mee leven.
Maar toen ik mijn laptop dichtdeed en begon na te denken over een nieuw doel voor de maand, dacht ik aan iets dat mijn moeder, een opvoeder, lang geleden tegen me had gezegd. Ze vertelde me dat mensen die het relatief gemakkelijk goed doen op school vaak geen uithoudingsvermogen hebben als ze ouder worden. Ze hebben de neiging om weg te rennen voor echte moeilijkheden, of proberen er omheen te gaan, omdat ze nooit die spier hoefden te buigen om echt door een uitdaging te werken.
Ik wist dat ik in dit kamp was gevallen: ik had de neiging om alleen te proberen wat met relatief vertrouwen wist dat ik erin zou slagen. Elke keer als ik voelde dat ik zou falen, zou ik vluchten. Nu, hier was ik weer, ik stond voor een andere berg en besloot de andere kant op te gaan.
Dus ik opende mijn laptop weer en bleef leren hoe ik een verdomde Rubiks kubus moest oplossen. Ik begon de eerste algoritmen uit mijn hoofd te leren en herhaalde de eerste paar stappen keer op keer totdat ik ze in mijn vingers voelde. Daarna concentreerde ik me op de moeilijkere. Ik heb er elke avond uren aan besteed, in een poging om verschillende gecompliceerde algoritmen tegelijk te leren, maar ik had nog steeds het gevoel dat ik nergens kwam. Ik kon het gewoon niet allemaal onthouden.
Ik zwoeg dagenlang door tot ik plotseling een gedachte kreeg: wat als ik de vorm van deze bewegingen uit mijn hoofd zou leren in plaats van de letters? Wat als ik me concentreerde op hoe de bewegingen eruit zouden moeten zien, in plaats van op het algoritme zelf? Alsof je een instrument op het gehoor bespeelt?
De truc werkte. Ik heb deze strategie bijna twee weken lang elke nacht geprobeerd en kwam elk uur dichterbij. Op een dag zag ik dat ik ongeveer drie stappen verwijderd was van voltooiing – het verste dat ik ooit heb gehaald. Ik bevroor. Nu niet verpesten, zei ik tegen mezelf. Ik had honderden keren fouten gemaakt die me terug naar nul stuurden. Ik haalde diep adem, hield me vast aan de strategie en eindelijk klikte het laatste blok op zijn plaats. Het was meer dan een opgeloste puzzel om die kleuren op een rij te zien. Het was uren werk, geduld en vastberadenheid, tastbaar weergegeven in een klein blok kleuren dat ik in mijn hand kon houden.
Nu kan ik een kubus consistent afmaken in minder dan drie minuten. En ja, het is een geweldige feesttruc geworden. Zijn er snellere mensen dan ik? Natuurlijk. Maar het ging er nooit om de snelste te zijn. In feite ging het helemaal niet eens over de Rubik’s Cube. Het ging over het overwinnen van een moeilijke taak.
Het punt is dit: soms gaat een proces niet om het einde. Het gaat over het proces zelf. Het oplossen van een Rubik’s Cube is niet het meest inspirerende dat ik ooit heb gedaan, maar de prestatie veranderde mijn manier van denken. Het stelde me in staat om complexe problemen op het werk aan te pakken – die waarvan ik dacht dat ik niet eens gekwalificeerd was om te beginnen – en ze op te splitsen in kleinere stappen die ik kon wegwerken. Het haalde me uit de ‘ik ben niet zo’n persoon’-mentaliteit en opende werelden van nieuwe zelfverbetering en zelfs daten. Mijn manier van denken veranderde van me afvragen of ik iets kon doen, naar me afvragen hoe ik het zou doen. En nu, tijdens het hele proces, probeer ik te genieten van de wendingen onderweg.

rubiks kubus